Ένας σκύλος είναι για τη ζωή και όχι μόνο για το κλείδωμα Covid-19, μια φιλανθρωπική οργάνωση έχει προειδοποιήσει μετά από διαδικτυακές αναζητήσεις σχετικά με την αύξηση της αναζήτησης κουταβιών κατά 120%.
Το αυξημένο ενδιαφέρον για την απόκτηση ενός σκύλου μπορεί να ακολουθηθεί από την αύξηση των ανθρώπων που εγκαταλείπουν τα νέα κατοικίδια ζώα τους όταν ξαναρχίσει κάποια μορφή κανονικότητας.
«Όπως τα Χριστούγεννα, όταν οι άνθρωποι είναι στο σπίτι περισσότερο, μπορεί να πιστεύουν ότι τώρα είναι η τέλεια στιγμή για να πάρουν ένα σκυλί.
Ο σκύλος που δεν αγάπησες ποτέ
Και ξαφνικά οι Έλληνες θυμηθήκαμε τις τελευταίες ημέρες να υιοθετήσουμε σκυλάκια. Βλέπετε, το τετράποδο σου παρέχει εσχάτως την αφορμή και την ευκαιρία για κατ’ εξαίρεση μετακίνηση Νο 6 στο lockdown.
Ένα φαινόμενο που μαρτυρά ρηχότητα και ανωριμότητα και είναι μια θλιβερή πτυχή του πώς γενικά αντιμετωπίζουμε τα ζώα σε αυτή τη χώρα. «Δάνεισέ μου το σκύλο σου να βγω έξω». Ή «ο σκύλος δεν θέλει άλλη βόλτα, τα έφτυσε». Ή «να ‘χα ένα σκύλο τώρα»… «Αστείο» χιλιοειπωμένο, με δεκάδες τρόπους, στις καραντίνες που βιώνουμε.
Το «αστείο» το βάζω σε εισαγωγικά, γιατί επί της ουσίας, το να χρησιμοποιείς τον σκύλο ως πρόσχημα ή το να τον εκμεταλλεύεσαι για μετακίνηση δεν έχει και τόσο πλάκα. Περισσότερο, θα έλεγα, φέρει την κουλτούρα της πονηριάς μας, αλλά και της γενικότερης, απαράδεκτης συμπεριφοράς μας, προς τα ζώα συντροφιάς και όχι μόνο.
Όποιος έχει στη ζωή του σκύλο και τον αγαπάει πραγματικά, δεν υπάρχει περίπτωση να σου πει ότι τον χρησιμοποιεί για να βγαίνει έξω περισσότερο στην καραντίνα. Κάνει αυτό που έκανε πάντα και που θα συνεχίσει να κάνει και όταν περάσει το κακό. Βγάζει απλώς τον σκύλο του βόλτα (εντάξει, μπορεί τώρα να κάνει λίγο μεγαλύτερη βόλτα απ’ ό,τι συνήθως, αλλά αυτό το χαίρεται και ο σκύλος, έτσι;).
Εχουμε ανοίξει πολλές συζητήσεις για το πώς αντιλαμβανόμαστε, ως λαός, τη σχέση μας με τα ζώα. Τις ανοίγουμε κατά καιρούς, με αφορμή δυσάρεστα περιστατικά κακοποίησης ζώων που έρχονται στο προσκήνιο, τα οποία μας υπενθυμίζουν τα κενά κουλτούρας που έχουμε. Κενά που δεν μεταφράζονται βεβαίως μόνο σε ξύλο, πυροβολισμούς, γδαρσίματα, κρέμασμα και άλλα φριχτά βασανιστήρια που κάποιοι αγροίκοι κάνουν στα οικόσιτα (ή όχι) ζώα.
Μεταφράζονται και σε λιγότερο τρανταχτά παραδείγματα, όπως η παραμέληση ή η ελλιπής φροντίδα ή η επιπόλαιη υιοθέτηση ζώων, που καταλήγει σε εγκατάλειψη λίγο αργότερα.
Κάποιοι, λοιπόν, τα αστεία με τον σκύλο και την έξοδο, τώρα στην καραντίνα, σκέφτηκαν να τα κάνουν πράξη. Το «να ‘χα ένα σκύλο τώρα», το πέρασαν σε άλλο επίπεδο. Και με περίσσια επιπολαιότητα, κάλεσαν μια φιλοζωική οργάνωση για να υιοθετήσουν ένα σκυλάκι. Ή για να το θέσω καλύτερα, για να βρουν μια αφορμή για «έξοδο 6».
Η είδηση μας έρχεται από τη Θεσσαλονίκη. «Εκεί που χτυπούσε σπάνια το τηλέφωνο για υιοθεσίες, μέσα σε λίγες μέρες δεχτήκαμε όσα αιτήματα δεχόμαστε συνολικά όλο τον χρόνο», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Εύη Καλαϊτζίδου από τη Φιλοζωική και Περιβαλλοντική Οργάνωση «Νοιάζομαι».
Φυσικά, δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να υιοθετήσει ένα ζώο στην καραντίνα. Ούτε σημαίνει ότι, αν το κάνει, έχει απαραιτήτως πονηρές προθέσεις. Αλλά αν πραγματικά θες μια τετράποδη συντροφιά, και έχεις πάρει απόφαση να τη βάλεις στη ζωή σου μετά από ώριμη σκέψη, δεν σε νοιάζει αν θα έρθει αύριο ή τον άλλο μήνα. Θες να απλώς να έρθει.
Οι επιπόλαιοι, όμως, υποψήφιοι σκυλογονείς θέλουν ένα σκύλο χθες. Ή, έστω, αύριο-μεθαύριο. Όπως είπε η κυρία Καλαϊτζίδου, ζητούν να γίνουν πολύ γρήγορα οι διαδικασίες για να παραλάβουν το σκυλί. «Κάτι τέτοιο φυσικά δεν γίνεται, γιατί ακολουθούμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες και οι υιοθεσίες που κάνουμε, γίνονται μέσω δήμων.
Στην υιοθεσία πρέπει να γνωρίσεις το ζώο, να δεις και συ αλλά και το σκυλί αν ταιριάζετε, να μιλήσεις με τον εκπαιδευτή του, να γίνουν οι εξετάσεις στον κτηνίατρο και να υλοποιηθεί στη συνέχεια, όλη η προβλεπόμενη διαδικασία», δήλωσε η υπεύθυνη της Φιλοζωικής, διαβεβαιώνοντας ότι δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε ανεύθυνες υιοθεσίες.
Μια παρόμοια είδηση είχε έρθει και από το Βέλγιο, στην περασμένη καραντίνα. Καταφύγιο ζώων εκεί είχε καταγράψει μεγάλη ζήτηση για υιοθεσίες από την αρχή της πανδημίας κι έπειτα, με την έναρξη της καραντίνας. Ο υπεύθυνος του καταφυγίου είχε δηλώσει τότε ότι επέτρεψαν τις υιοθεσίες μόνο σε όσους είχαν δείξει ενδιαφέρον από πριν, ενώ σε όσους εμφανίστηκαν ξαφνικά, τους ζητήθηκε να το ξανασκεφτούν και να επιστρέψουν εν καιρώ. Κάποιοι επέστρεψαν, κάποιοι μήτε που τους ξαναείδαν.
Να πάρεις ένα σκυλί πριν λήξει η καραντίνα, να επωφεληθείς της ανάγκης του… για να κάνει την ανάγκη του. Δεν υπάρχει πιο ανώριμο, αλήθεια. Είναι η επιτομή της ρηχότητας, το απόλυτο παράδειγμα έλλειψης σεβασμού απέναντι σε αυτά τα πλάσματα. Και μια ακόμα αφορμή για ν’ αφήσουμε τη συζήτηση για τα ζώα και τη σχέση μας μαζί τους ανοιχτή.
ΥΓ. Και μετά την καραντίνα, τι γίνεται; «Ελα μωρέ, σιγά», θα σου πούνε όλοι αυτοί οι πονηροί ανεύθυνοι. «Θα το αμολήσουμε σε κανένα πάρκο και θα γίνουμε Λούηδες. Ή θα του βάλουμε ένα σπιτάκι στο μπαλκόνι και θα βγαίνουμε μια φορά τη μέρα να το ταΐζουμε.
