Όλο και πιο συχνά μιλάμε για μεθόδους βελτίωσης της συμπεριφοράς του σκύλου μας αλλά συνεχίζει να υπάρχει μεγάλη σύγχυση μεταξύ εκπαίδευσης και εκπαίδευσης. Οι δύο προσεγγίσεις είναι εκ διαμέτρου αντίθετες και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η εξαναγκαστική εκπαίδευση, ο στόχος εξακολουθεί να είναι η εξάλειψη της προσωπικότητας και των αναγκών προς όφελος της βίας και της επιβολής.
Συχνά μιλάμε για τρόπους και λύσεις για να βελτιώσουμε τη συμπεριφορά του σκύλου μας , να αυξήσουμε τις δεξιότητές του και να βελτιώσουμε τη σχέση . Για να επιτευχθεί αυτό, υπάρχει μια τάση σύγχυσης της εκπαίδευσης και της κατάρτισης . Οι δύο όροι, ωστόσο, δεν είναι συνώνυμοι, αλλά περιγράφουν δύο εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα ζώα μας. Αν κοιτάξουμε στο λεξικό, η λέξη «εκπαίδευση» ορίζεται ως «Διδασκαλία, πρακτική εξάσκηση», δηλαδή το σύνολο των ενεργειών και ασκήσεων που στοχεύουν, μέσω της πειθαρχίας, να κάνουν ένα θέμα «επιδέξιο», δηλαδή ικανό να το κάνει πράξη, τις έννοιες που μαθαίνονται σε ορισμένες καταστάσεις. Είναι λοιπόν σαφές ότι η εκπαίδευση δεν εστιάζει στη γνωστική μάθηση που λαμβάνει υπόψη τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ιδιαιτερότητες του ατόμου, κάτι που παρέχει η εκπαίδευση.
Καταναγκαστική εκπαίδευση, βία για να επιβληθείς στον σκύλο
Η εκπαίδευση , που εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ευρέως στον κόσμο των σκύλων, μπορεί να εφαρμοστεί με διαφορετικά συστήματα και κριτήρια, τα οποία ποικίλλουν από την ήπια μέθοδο έως δυστυχώς καταναγκαστική εκπαίδευση . Σε ένα άλλο άρθρο διευκρινίσαμε τη σημασία των τεχνικών εκπαίδευσης σε τομείς στους οποίους η εργασία μεταξύ σκύλου και χειριστή βασίζεται στη συνεργασία και την αμοιβαία εμπιστοσύνη, ωστόσο, σε αυτήν την περίπτωση, η εστίαση είναι στην εξαναγκαστική εκπαίδευση που ήταν πιθανώς μια από τις πρώτες προσεγγίσεις του σκύλου. η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. Υποστηρίζεται ακόμη σε ορισμένους τομείς του λεγόμενου «παλιού σχολείου» και στηρίζει τα θεμέλιά του σε μια σχέση υποταγής του σκύλου στον άνθρωπο που γίνεται πράξη με την εφαρμογή εντολών και κανόνων που επιβάλλονται στο ζώο με βία και βία και ένας τόνος πάντα έγκυρος .
Ξεκινήσαμε να μιλάμε για πραγματική εκπαίδευση γύρω στα 70s , όταν, μετά τη μαζική διάδοση των σκύλων σε οικογένειες σε όλο τον κόσμο, αρχίσαμε να νιώθουμε την ανάγκη να δώσουμε μια προσέγγιση και κανόνες στη συνύπαρξη ανθρώπου-σκύλου (το πρώτο εγχειρίδιο που δημοσιεύτηκε στην Ιταλία χρονολογείται έως το 1977). Εκείνη την εποχή, η ιδέα ήταν ακόμα ισχυρή ότι ο σκύλος έπρεπε να αντικατοπτρίζει πλήρως το μοντέλο στο οποίο του είχε ανατεθεί, γι’ αυτό πολλοί άνθρωποι κατέφευγαν στην εκπαίδευση για να κάνουν τους Γερμανούς και Βελγικούς Ποιμενικούς τους ευκίνητους φύλακες , τους Μολοσσούς σε φοβερούς υπερασπιστές. Οι Ντόμπερμαν είναι αποτελεσματικοί φρουροί και τα άλλα άψογα και πειθαρχημένα σκυλιά συντροφιάς .
Οι γνώσεις και οι δεξιότητες που είχαμε τότε δεν προέβλεπαν τη χρήση μεθόδων βασισμένων στη σχέση και την προσωπικότητα του σκύλου καθώς δεν είχαν διεξαχθεί ακόμη μελέτες για το θέμα, οι οποίες ξεκίνησαν από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα και έτσι -ονομάζεται «νέο σχολείο» που αντιπαραβάλλει αποφασιστικά τον εξαναγκασμό και την αποπροσωποποίηση του σκύλου.
Προκειμένου να επιτευχθούν γρήγορα αποτελέσματα, η εξαναγκαστική εκπαίδευση – επαναλαμβάνουμε μια απόκλιση από τις σημερινές σύγχρονες μεθόδους που απαιτούν πάντα από τον σκύλο να είναι ήρεμος στις δραστηριότητες που προτείνει ο άνθρωπος – περιλαμβάνει τη χρήση βίας και επιβολής , συχνά κάνοντας χρήση των λεγόμενων ” τεχνικές διόρθωσης” που εφαρμόζονται με τη χρήση εργαλείων όπως το κολάρο τσοκ , το συρόμενο λουρί δακτυλίου, το κολάρο με τις οδοντώσεις (που δείχνει προς το λαιμό και το λαιμό του σκύλου) και το ηλεκτρικό κολάρο , πραγματική και δική του συσκευή βασανιστηρίων που εκπέμπει κραδασμούς το ζώο εάν δεν ανταποκριθεί σωστά στην εντολή ή αρνηθεί να την εκτελέσει. Επαναλαμβάνουμε ότι, αν και η χρήση του ηλεκτρικού κολάρου είναι προς το παρόν παράνομη στη χώρα μας, δεν υπάρχουν κανόνες που να ρυθμίζουν ή να απαγορεύουν την πώλησή του.
Όταν η τηλεόραση και τα social media δείχνουν μόνο ένα μέρος της αλήθειας
Υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πλήρως αυτές τις πρακτικές και που, συχνά χωρίς να γνωρίζουν ποια εργαλεία και ποινές εφαρμόζονται στον σκύλο, παραμένουν γοητευμένοι από αυτές μέσω της διάδοσης βίντεο για διαφημιστικούς σκοπούς γνωστών εκπαιδευτών που χρησιμοποιούν τη μέθοδο καταναγκασμού. . Ένας πάνω από όλα, πολύ διάσημος, ήταν ο César Millàn που κινηματογράφησε τις συνεδρίες του που αφορούσαν οριστικά επικίνδυνους, δαγκωτούς και αδιαχείριστους σκύλους. Ο Millàn φαινόταν να έχει μια λύση για οποιοδήποτε πρόβλημα, αλλά στη συνέχεια ανακαλύφθηκε ότι η «αλάθητη» μέθοδός του συνίστατο στην άσκηση κακοποίησης και αδικίας στον σκύλο, αρνούμενος εντελώς τη γνωστική λειτουργία του ζώου . Σε πολλά από τα βίντεό του γινόμαστε μάρτυρες σκηνών στις οποίες ο σκύλος παρενοχλείται, επιτίθεται φραστικά και τραβιέται. Ένα επεισόδιο είναι δυστυχώς διάσημο στο οποίο ένας σκύλος λιποθύμησε ακόμη και μετά από στραγγαλισμό με κολάρο πνιγμού.
Δεν είναι δύσκολο να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι υποστηρικτές αυτών των μεθόδων, που έχουν μετατραπεί σε φαινόμενα των μέσων ενημέρωσης , δίνουν ένα τρομερό παράδειγμα για το πώς πρέπει κανείς να προσεγγίσει ένα ζώο και να διαδώσει μια ανθυγιεινή και διαστρεβλωμένη κουλτούρα σκύλων.
Κραυγή και σωματική τιμωρία: ο φόβος ως εργαλείο ελέγχου
Δεν είναι ασυνήθιστο να βρίσκουμε διαδικτυακό υλικό, βίντεο και εικόνες, στις οποίες γινόμαστε μάρτυρες αιματηρών σκηνών σκύλων που υφίστανται κραυγές, σωματικές τιμωρίες (τράβηγμα αυτιών, χτυπήματα στο πρόσωπο ή στη μύτη…) που τραντάζονται, στραγγαλίζονται ακόμα και απαγχονίζονται. Δυστυχώς, μπορούμε να παρακολουθήσουμε σκηνές στις οποίες ο σκύλος, κυριολεκτικά στραγγαλισμένος, σηκώνεται από το έδαφος και κρατιέται κρεμασμένος μέχρι να σταματήσει να αντιδρά ή σκυλιά που εκπαιδεύονται στην άμυνα και στρέφονται ενάντια σε φιγούρες ή άλλα σκυλιά ώστε να πιάσουν το δάγκωμα. Επιπλέον, εξασκούνται ατελείωτα μαθήματα υπακοής στα οποία ο σκύλος πρέπει να παραμένει ακίνητος, καθισμένος ή στο έδαφος χωρίς να ανταποκρίνεται σε ερεθίσματα και να υπομένει την απαίσια επιβαλλόμενη απογοήτευση.
Στις προπονήσεις ο άνθρωπος αναφοράς συχνά δεν γίνεται δεκτός και ο εκπαιδευτής φροντίζει προσωπικά τον «μαθητή». Αυτό είναι ήδη μια ένδειξη που θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε την εφαρμοσμένη ηθική, αν σκεφτούμε ότι η πορεία ανάπτυξης ενός σκύλου, όποια κι αν είναι, αναπόφευκτα μοιράζεται με την οικογένειά του.
Στην πραγματικότητα, η εξαναγκαστική εκπαίδευση δεν βασίζεται στη σχέση και την κατανόηση των αναγκών , των ταλαιπωριών και των δυσκολιών του σκύλου, αλλά μάλλον τον θεωρεί ζώο χωρίς συναισθηματικές αποσκευές , μη λαμβάνοντας υπόψη τις νέες ηθολογικές ανακαλύψεις που προέκυψαν από πολυετείς μελέτες για την παρατήρηση του σκύλου. Η συμπεριφορά των ζώων από την οποία προέκυψε ότι ο σκύλος δεν είναι μόνο ένα αισθανόμενο άτομο αλλά ικανό να βιώσει ένα τεράστιο φάσμα συναισθημάτων και συναισθημάτων και να αποκτήσει δεξιότητες μέσω βιωμένων εμπειριών.
Οι σοβαρές επιπτώσεις στον σκύλο: από σωματικό πόνο έως διαταραχές συμπεριφοράς
Αυτός ο τύπος εκπαίδευσης μπορεί να προκαλέσει σοβαρή βλάβη στο ζώο , ακόμη και μακροπρόθεσμα: είναι πολύ συνηθισμένο για έναν σκύλο που υποβάλλεται σε αυτή τη μέθοδο να εμφανίζει σοβαρές διαταραχές συμπεριφοράς όπως φόβους, ανασφάλεια, επιθετικότητα, φοβίες, υπερβολική αντιδραστικότητα και σημαντικές εκδηλώσεις άγχος . Όλες οι συνθήκες που διακυβεύουν την ποιότητα ζωής του σκύλου και, αναπόφευκτα, του ανθρώπου σας. Επιπλέον, πολύ συχνά η καθημερινή ζωή του διδύμου γίνεται δύσκολη στη διαχείριση καθώς αυτά τα τραυματισμένα σκυλιά όχι μόνο δεν θα συμπεριφέρονται όπως απαιτείται από την εκπαίδευση, αλλά θα έχουν συχνά απρόβλεπτες έως και επιθετικές αντιδράσεις προς την οικογένεια.
Επί του παρόντος, υπάρχουν πολλοί φορείς που απορρίπτουν κατηγορηματικά την καταναγκαστική εκπαίδευση, πρώτα από όλα το ENCI (Εθνικός Οργανισμός για την Ιταλική Κυνοφιλία) που προωθεί μια «ευγενική» προσέγγιση που βασίζεται στη γνώση της συμπεριφοράς των κινήτρων και των αναγκών.
