Άφησαν το χέρι μαζί στο μέρος όπου θα είναι νέοι ξανά.
Πάντα πίστευα ότι ο ισχυρότερος δεσμός που μπορεί να υπάρχει είναι αυτός που δημιουργείτε με ένα μικρό ζώο, είναι καθαροί, αγνοί, ευγενείς, αθώοι και απελευθερωμένοι, δεν υπάρχει περίπτωση να σε απογοητεύσουν ή να σε πληγώσουν, εκτός αν φύγουν από αυτόν τον κόσμο , τα υπόλοιπα, σας τα δίνουν μόνο με αγάπη και ευτυχία.
Ωστόσο, πάντα πίστευα ότι είναι αυτοί που εξαρτώνται περισσότερο από εμάς, αν και μπορούμε να πούμε ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μας και στην καρδιά μας, για αυτούς είμαστε ολόκληρος ο κόσμος τους, γιατί με τον ίδιο τρόπο, έχουμε φίλους, οικογένεια, συντρόφους, διασκεδάζουμε μεταξύ άλλων, σε αντάλλαγμα, αυτοί έχουν μόνο εμάς.
Όταν ένα μικρό ζώο αγαπά ένα άτομο, αυτό το άτομο γίνεται τα πάντα για αυτόν, η ζωή χωρίς αυτό το άτομο δεν θα ήταν πια τίποτα γι ‘αυτούς, γι’ αυτό πολλές φορές, απροσδόκητα, φεύγουν από τον κόσμο ώρες ή μέρες αργότερα όταν έχουμε φύγει, πολλές φορές οι κτηνίατροι το έχουν συσχετίσει με τον ηθικό πόνο, αλλά πώς ξέρουμε αν είναι πραγματικά η κατάθλιψη; Τι γίνεται αν υπάρχει ένας τόσο καλός δεσμός που μας συνδέει με αυτά και αν λείπει ένα από τα μέρη, σε κάποιο σημείο το άλλο εξασθενεί επίσης;
Στις 10 Αυγούστου, ο Σύνδεσμος για την Προστασία των Ζώων της Vilagarcia de Arousa, παρευρέθηκε σε μία από αυτές τις περιπτώσεις την οποία την συνδέουμε με τη μαγεία, ότι παρόλο που αυτή η ιστορία μπορεί να ερμηνευθεί ως κάτι λυπηρό, είναι κάτι όμορφο αν το σκεφτείτε βαθιά .
Το πρωί εκείνης της ημέρας, οι άνθρωποι του καταφυγίου ετοιμάστηκαν να ελέγξουν τα σκυλιά που ήταν στα κλουβιά τους για να βεβαιωθούν ότι όλα ήταν καλά και να τους δώσουν το πρώτο γεύμα της ημέρας, ωστόσο, όταν έφτασαν συνειδητοποίησαν ότι ο Cuco, ένα 15χρονο σκυλάκι είχε πεθάνει, φαίνεται ότι το μικρό είχε αποκοιμηθεί για να κάνει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Ο γέρος αλλά και μικρός σκύλος είχε αφεθεί στο καταφύγιο από συγγενή της μητέρας του, επειδή είχε αρρωστήσει σοβαρά και νοσηλευόταν σε γηροκομείο, κανείς, δεν ήθελε να φροντίσει το αβοήθητο σκυλάκι και αποφάσισαν να τον αφήσουν σε μία οργάνωση που βοηθάει τα ζώα.
Το σκυλάκι, παρά όλα όσα είχε ζήσει, συμπεριφερόταν καλά στο καταφύγιο, δεν έδειξε σημάδια κατάθλιψης, σύμφωνα με τους ανθρώπους του καταφυγίου, ήταν κοινωνικός και πολύ ήρεμος, μερικές φορές ήταν ανήσυχος και γάβγιζε πολύ, φαινόταν μια χαρά στο καταφύγιο.
Ο CUCO ΔΕΝ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΝΟΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Η μητέρα της Cuco, μια 96χρονη γυναίκα, είχε φύγει από την κατοικία της, και κατά διαστήματα και όπως αναμενόταν, έψαχνε το σκυλάκι της που αγαπούσε τόσο πολύ για να μπορέσει να περάσει μερικές ώρες δίπλα της, έτσι το καταφύγιο διατήρησε μια σχέση μαζί της .
Την ημέρα του θανάτου του σκύλου, το προσωπικό του καταφυγίου ήρθε σε επαφή με τη γυναίκα για να της πει τα θλιβερά νέα και να εκφράσει τα ειλικρινά συλλυπητήριά τους, ωστόσο, η γυναίκα δεν απάντησε ποτέ στο τηλέφωνο, καθώς είχε επίσης πεθάνει την ημέρα που έφυγε ο Cuco στον παράδεισο.
Πιστεύουμε ότι πήγε πριν από αυτήν για να την καθοδηγήσει, καθώς τον φρόντιζε έως ότου η δύναμη της το επέτρεπε. Η γυναίκα που τον φρόντισε, φρόντιζε επίσης και μια αποικία τριών γατών που ζούσαν στο δρόμο.
Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι συνέβη, επειδή φαίνεται ότι και οι δύο πέθαναν από φυσικά αίτια, ωστόσο, ο Σύλλογος που αγαπούσαν και τους δύο, διαβεβαιώνουν ότι αυτό δεν είναι σύμπτωση, αλλά για την αγάπη και τον δεσμό που ενεργεί την ανάγκη και οι δύο να συναντηθούν ξανά και να ξεκινήσουν μια νέα ζωή μαζί, όχι στον κόσμο μας, αλλά στα άκρα του δεσμού που τους ενώνει τόσο μέσω της αγάπης όσο και της μαγείας.
